Hou jij van schrijven en droom je van je eigen boek? Dan is dit je kans!
Doe mee met de chicklit schrijfwedstrijd en wie weet wordt jouw verhaal
straks in boekvorm gepubliceerd!
Vroeger was ik grote fan van Enid Blyton en verslond haar series over 'De dolle tweeling' en 'Pitty naar kostschool'. Na meer dan 12 van deze boeken te hebben gelezen, kende ik het concept uit mijn hoofd en besloot zelf een boek over een meisje dat naar kostschool gaat, te schrijven. Dat kostschool een typisch engels instituut was en niet logisch voor een 11jarig meisje om over te schrijven, kon me niet schelen.
De volgeschreven schriftjes heb ik bewaard.
Een leuke chicklit (lees literatuur voor chicks) kan ik niet laten liggen en ook het concept, een liefdesverhaal met vaart en humor, ligt me qua schrijfstijl wel.
Ik besloot om, na mijn literaire aspiraties als 11jarige, eindelijk een tweede fictie boek te schrijven.
De opdracht was duidelijk en simpel: Schrijf voor 1 maart een chicklit. Je manuscript mag tussen de 60.000 en 90.000 woorden bevatten.
Vol goede moed begon ik met schrijven... en met het tellen van woorden.Nooit geweten waar die functie op mijn toetsenbord zat. Nu wel. Vooral als het niet wilde vlotten, bleef ik maar tellen. Alsof dat het boek dichterbij bracht.
Met Kerst had ik een dipje. 15.000 woorden geschreven en uitgerekend dat ik er minimaal 1500 per vrije dag schrijven moest om de deadline te halen. Ik raakte helemaal in de stress. Maar soms ging het vanzelf.
Dan kwamen mijn hoofdpersonen tot leven, zoals dat zo mooi heet, en hoefde ik alleen maar te volgen.
Mijn gezin en vriendinnen kregen minder aandacht. Ik had nergens meer tijd voor. In het weekend stond ik om 7.00 uur naast mijn bed om ongestoord verder te kunnen gaan met de door mij gecreeerde wereld.
Een gewonnen fiets vergat ik op te halen.
Op 23 februari om 13.04 heb ik het manuscript verzonden naar uitgeverij Luitingh-Sijthof.
Nu ben ik in een gat gevallen.
Ik boek een zomervakantie en nodig mijn schoonouders uit te komen eten. Eindelijk heb ik weer tijd voor triviale dingen.
Maar elke dag, zonder het verplichte aantal woorden, voelt als een lege dag.
