zie ik de prijsvraag waarbij je een jaar lang gratis appels winnen kan.
Ik ben niet meteen enthousiast maar schuif toch de benodigde flesjes appelcider in mijn boodschappenkar.
Het wedstrijdformulier in combinatie met een inleverbox biedt mogelijkheden die ik niet kan weerstaan.
Mijn dochter is wel enthousiast. Niet zozeer vanwege de mogelijke ladingen appels maar meer vanwege de flesjes cider in de koelkast.
Ik kan geen uiterste inleverdatum vinden, dus ik besluit in het weekend onmiddellijk aan de slag te gaan. Ik knip en plak een kunstwerk waar de kunstschilder Karel jaloers op zou zijn. Vrij snel daarna ga ik terug naar de winkel. Maar… ik zie geen inleverbox.
Als ik vraag aan het meisje van de informatiebalie waar de box is gebleven, leunt ze vertrouwelijk over de balie: “Heeft u ook meegedaan? Ik ook en er zaten maar twee formulieren in” zegt ze veelbetekenend. Als ik haar meldt dat ik nog niet meegedaan heb, maar dat juist wil doen, is alle vertrouwelijkheid onmiddellijk verdwenen.
"Oh, ja, ik weet niet of dat nog kan” zegt ze afwerend. “Ik weet niet wat er met de box is gebeurd”.
" Is er iemand aanwezig die dat misschien wel weet?" vraag ik. Nu ze van winkelpersoneel is veranderd in concurrente(wat vast niet mag volgens officiële actievoorwaarden), heb ik niet zoveel vertrouwen meer in haar behulpzaamheid.
“Nee” antwoord ze “De chef is met vakantie.”
Na aandringen van mijn kant neemt ze mijn formulier aan en begint het dubbel te vouwen.
“Eeeh zou je het misschien heel kunnen laten, je vouwt namelijk mijn inzending doormidden”protesteer ik. “Ja mevrouw, anders past hij niet in mijn la”.
Ik geef mijn verzet op.
Het is niet zo dat ik haar de appels niet gun. Ik kan gewoon niet zo goed tegen mijn verlies.
Maar dit is duidelijk een kwestie van door de zure appel heen bijten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten