Chicklit wedstrijd

 

         

Hou jij van schrijven en droom je van je eigen boek? Dan is dit je kans!

Doe mee met de chicklit schrijfwedstrijd en wie weet wordt jouw verhaal

straks in boekvorm gepubliceerd!

Vroeger was ik grote fan van Enid Blyton en verslond haar series over 'De dolle tweeling' en 'Pitty naar kostschool'. Na meer dan 12 van deze boeken te hebben gelezen, kende ik het concept uit mijn hoofd en besloot zelf een boek over een meisje dat naar kostschool gaat, te schrijven. Dat kostschool een typisch engels instituut was en niet logisch voor een 11jarig meisje om over te schrijven, kon me niet schelen.

De volgeschreven schriftjes heb ik bewaard.

Een leuke chicklit (lees literatuur voor chicks) kan ik niet laten liggen en ook het concept, een liefdesverhaal met vaart en humor, ligt me qua schrijfstijl wel. 

Ik besloot om, na mijn literaire aspiraties als 11jarige, eindelijk  een tweede fictie boek te schrijven.

De opdracht was duidelijk en simpel: Schrijf voor 1 maart een chicklit. Je manuscript mag tussen de 60.000 en 90.000 woorden bevatten.

Vol goede moed begon ik met schrijven... en met het tellen van woorden.Nooit geweten waar die functie op mijn toetsenbord zat. Nu wel. Vooral als het niet wilde vlotten, bleef ik maar tellen. Alsof dat het boek dichterbij bracht.

Met Kerst had ik een dipje. 15.000 woorden geschreven en uitgerekend dat ik er minimaal 1500 per vrije dag schrijven moest om de deadline te halen. Ik raakte helemaal in de stress. Maar soms ging het vanzelf.

Dan kwamen mijn hoofdpersonen tot leven, zoals dat zo mooi heet, en hoefde ik alleen maar te volgen.

Mijn gezin en vriendinnen kregen minder aandacht. Ik had nergens meer tijd voor. In het weekend stond ik om 7.00 uur naast mijn bed om ongestoord verder te kunnen gaan met de door mij gecreeerde wereld.

Een gewonnen fiets vergat ik op te halen.  

Op 23 februari om 13.04 heb ik het manuscript  verzonden naar uitgeverij Luitingh-Sijthof.

Nu ben ik in een gat gevallen.

Ik boek een zomervakantie en nodig mijn schoonouders uit te komen eten. Eindelijk heb ik weer tijd voor triviale dingen.

Maar elke dag, zonder het verplichte aantal woorden, voelt als een lege dag.

http://www.chicklit.nl/

Een kwestie van geluk

Het maandblad Zin wil een aantal portretten maken met als onderwerp Geluk. Of ik mee wil werken.

Natuurlijk wil ik meewerken.

                        Naast een kort interview vindt er ook een fotoshoot plaats.

                        en wordt ik opgemaakt door een visagiste.
                                          Daar word ik erg gelukkig van !

Wat betekent geluk voor mij?

Ik snap waarom ze het aan mij vragen.

Ik zeg in mijn boek dat winnen geen kwestie van geluk hoeft te zijn.

Ik pleit ervoor je (prijsvragen)lot in eigen hand te nemen.

Maar geluk is meer.

Geluk is de zon in mijn gezicht. Geluk is de geur van het haar van mijn dochter. Met blote voeten langs het strand lopen…. door de regen.

Geluk is tevreden zijn met wat je hebt en daar van kunnen genieten.

En dus zit ik heel gelukkig te zijn in mijn woonkamer. Tot mijn oog valt op een tekst in het tijdschrift dat ik lees: Win …. een droomvakantie............

Een jaar lang gratis appels.

Na een jaar lang gratis thee (één van mijn eerste prijzen), een half jaar gratis kattenvoer

                                          en een jaar lang gratis brood,

                        zie ik de prijsvraag waarbij je een jaar lang gratis appels winnen kan.


Ik ben niet meteen enthousiast maar schuif toch de benodigde flesjes appelcider in mijn boodschappenkar.
Het wedstrijdformulier in combinatie met een inleverbox biedt mogelijkheden die ik niet kan weerstaan.

Mijn dochter is wel enthousiast. Niet zozeer vanwege de mogelijke ladingen appels maar meer vanwege de flesjes cider in de koelkast.

Ik kan geen uiterste inleverdatum vinden, dus ik besluit in het weekend onmiddellijk aan de slag te gaan. Ik knip en plak een kunstwerk waar de kunstschilder Karel jaloers op zou zijn. Vrij snel daarna ga ik terug naar de winkel. Maar… ik zie geen inleverbox.

Als ik vraag aan het meisje van de informatiebalie waar de box is gebleven, leunt ze vertrouwelijk over de balie: “Heeft u ook meegedaan? Ik ook en er zaten maar twee formulieren in” zegt ze veelbetekenend. Als ik haar meldt dat ik nog niet meegedaan heb, maar dat juist wil doen, is alle vertrouwelijkheid onmiddellijk verdwenen.

"Oh, ja, ik weet niet of dat nog kan” zegt ze afwerend. “Ik weet niet wat er met de box is gebeurd”.
" Is er iemand aanwezig die dat misschien wel weet?" vraag ik. Nu ze van winkelpersoneel is veranderd in concurrente(wat vast niet mag volgens officiële actievoorwaarden), heb ik niet zoveel vertrouwen meer in haar behulpzaamheid.
“Nee” antwoord ze “De chef is met vakantie.”

Na aandringen van mijn kant neemt ze mijn formulier aan en begint het dubbel te vouwen.
 “Eeeh zou je het misschien heel kunnen laten, je vouwt namelijk mijn inzending doormidden”protesteer ik. “Ja mevrouw, anders past hij niet in mijn la”.

Ik geef mijn verzet op.

Het is niet zo dat ik haar de appels niet gun. Ik kan gewoon niet zo goed tegen mijn verlies.
 Maar dit is duidelijk een kwestie van door de zure appel heen bijten.

Win een reis naar de USA

Het cadeau is voor mijn websitebouwer. Gek op whisky en gek op de USA. Bij de slijter steven ik, zonder nadenken, onmiddellijk af op een fles met de halshanger:

“Win een reis naar de USA…en get your kicks on route 66”.

Geen moeilijke keuze. Whisky is whisky redeneer ik en een reis naar de USA is een reis naar de USA tenslotte.
Op zijn verjaardag is hij blij verrast als ik hem de fles overhandig. Ook bied ik aan om, voor hem, met de prijsvraag mee te doen.

“mmm, daar wil ik even over nadenken” zegt hij. “Ik wil het eigenlijk een keer zelf proberen”.
“Oké” reageer ik “goed streven, mocht je hulp nodig hebben, dan hoor ik het wel” en ik overhandig hem de kassabon.

Lange tijd hoor ik niets. De uiterste inzenddatum is 31 december. En die nadert. Voordat we met kerst lekker op vakantie gaan (jazeker, gewonnen) gooi ik nog maar eens een balletje op. Hoe het ermee staat, vraag ik.

Zodra ik hoor dat het niet gelukt is, kom ik in actie. Ik heb de kassabon nodig, de halshanger en de lege fles. Er zijn mensen die van vakantie terugkomen met één of meerdere volle flessen. Ik kan het zelf ook niet goed geloven, maar ik ga dus op vakantie met een lege whiskyfles.

“Moet die ook mee?” vraagt mijn man “Ja, die moet ook mee.” Meer dan met een schouderophalen reageert hij niet. Hij is wel wat gewend.

Kerst die winter is reuze. Reuze koud en reuze leuk. We zitten in een super de luxe bungalow met open haard, sauna en bubbelbad.
De kinderen installeren zich die week in pyjama voor de Wii (en dat mag ook nog) en wij maken lange wandelingen door de sneeuw om vervolgens te ontdooien in de sauna.

Soms zit ik wel eens met pen en papier te staren naar het haardvuur. Nippend aan mijn cognac denk ik dan aan whisky. Maar dat brengt me niet verder.

Tot ik op een ochtend wakker word en niet meer kan slapen. Het is 28 december, als ik nog iets wil doen, moet ik het vandaag doen.
De wereld slaapt nog en wat nog belangrijker is, mijn gezin is ook in diepe rust.
Het gaat lekker. Al na een uurtje ben ik tevreden over wat ik heb geproduceerd. Ik besluit mijn websitebouwer te sms’en om te horen wat hij ervan vindt.


“Een Four Roses bourbon whisky ‘the american way’, dat is………..”sms ik.
Onmiddellijk komt het antwoord: “Ha! Als ik dat zou weten!”
Vervolgens sms ik “….ongeremd genieten,de juiste weg inslaan, weten dat jouw route over rozen zal gaan.”
Ik krijg terug; “Je bent briljant! Ik krijg er kippenvel van”

Tevreden stuur ik het in.
En ik vergeet het weer.
Tot ik een sms’je krijg in hoofdletters:

ROUTE 66 GEWONNEN!!!!!!

De prijsvraag van Big Snack

Enthousiast print ik de nieuwsbrief uit. Eindelijk weer eens een slagzinwedstrijd gevonden. De Mammoet actie van Big Snack. Als je een Mammoet frikadel koopt, krijg je een actiecoupon waarbij je een slagzin af moet maken.
Nu is een frikadel niet echt een van mijn lievelingssnacks. Een kroket zo nu en dan , oke, maar op het eten van een frikadel zul je mij niet zo snel betrappen. Maar de prijzen zijn reusachtig: Ze geven drie lcd tv’s weg.

De adressen van de snackbars komen me niet bekend voor, maar ik heb een routeplanner dus het zal goed komen. Ik kom in een regelrechte afbraakbuurt terecht. Leegstaande huizen, stukken kale grond met hekken eromheen en oude woningen. Als ik dan uiteindelijk voor de deur van de snackbar sta, zie ik dat ie is gesloten. Misschien wordt deze snackbar ook wel afgebroken.

Er is nog niets verloren. Ik heb nog een adres dat misschien open is. IJdele hoop. Ik zie bij deze Big Snack al van ver dat het er donker en dicht is. Ik stap uit om de openingstijden op de deur te spotten. “Is gesloten” zegt een voorbijganger tegen me. Ja, dat zie ik ook. Ik besluit de volgende dag terug te komen.

Als ik binnenkom zie ik een Turkse man achter de toonbank staan. Het is er rustig. Er is één tafeltje bezet, waar twee mannen zitten. Ik voel zes paar ogen op me gericht.

Ik kijk om me heen maar zie nergens een aankondiging van een Mamoet frikadel of iets wat er op lijkt.
“Heeft u ook een Mammoet frikadel?” vraag ik. “Mammoet, wat is mammoet?” vraagt de man achter de toonbank. Mijn moed, die overduidelijk niet van mammoetformaat is, zakt in mijn schoenen. Is een frikadel eigenlijk gemaakt van varkensvlees? Waarschijnlijk ben ik hier in een halal snackbar beland en is het laatste wat ze hier verkopen frikadellen.
“Mammoet? Wat is mammoet?” vraagt de man nog een keer. Geef me maar een ijsje, zeg ik tam en ik wijs iets bordeauxroods aan. “Berry Berry?” vraagt hij. “Ja hoor Berry Berry” Ik kwam voor mammoet en ga met Berry Berry de deur uit. Als ik niet zo teleurgesteld was zou ik erom kunnen lachen.

Zal ik morgen nog een adres proberen? Ik besluit om het niet te doen. Ik heb mijn buik even vol van Big Snacks.

Libelle Zomerweek 2

Gewapend met drie ingevulde prijsvraagformulieren, een plattegrond

en een gouden strandtas ben ik op weg naar Almere.

Tevreden over mijn gemaakte slagzinnen.
Wat aarzelend over de mogelijkheid naar binnen te kunnen.
Zonder kaartje.
Maar wel met een plan.

Er zijn nog kaartjes beschikbaar aan de kassa, maar ik heb voor een verblijf van maximaal een uur geen €18,50 over.
Ik ga proberen mezelf naar binnen te praten.
Ik heb tenslotte een gouden tas als bewijs dat ik binnen ben geweest.

Bij de ingang zie ik een grote, kale man met zonnebril staan. Zo iemand om met een grote boog heen te lopen. Wat ik vervolgens doe.

Ik spreek een aardig ogend meisje aan met de vraag of ik “weer” naar binnen kan want ik ben iets kwijt. “Wat bent u verloren en op welke plaats.? ” wil ze weten. “ Eeeh” stamel ik en realiseer me dat ik een verhaal klaar moet hebben. “Ik ben sleutels verloren maar weet niet waar “ zeg ik vaag.

“Heeft u een stempel gekregen?”vraagt ze. Stempel? “Nee, ik heb geen stempel gekregen”.
“Tsja” zegt ze, “als u weer naar binnen wilt moet u een kaartje kopen.
Misschien kunt u het beter even vragen aan die meneer daar” en ze wijst naar de grote kale man.

“Wat is het probleem” vraagt hij.
Ik vertel opnieuw mijn verhaal en hij verwijst me naar een informatiebalie dicht bij de ingang.

Ik loop richting de balie. Voor de vorm ga ik in de rij staan.
 Ik voel de ogen van de man in mijn rug.
Het is te belachelijk voor woorden maar ik hoor mezelf vragen of er sleutels gevonden zijn.
Heel raar maar er zijn geen sleutels gevonden.

Ik werp een snelle blik achterom, zie de kale man druk in gesprek en loop verder.
YES, ik ben binnen. Verheugd ga ik op pad.

 Bij de stand van de bestekset staan de namen van de winnaars per dag vermeld.
Gelukkig is de naam van de vrijdag nog open. Ik ben op tijd.

Ik lever ook de andere formulieren in en neem nog even tijd voor een kopje koffie aan het strand.
Op de weg terug gaat mijn mobiel.

“Gefeliciteerd” zegt de vrouw van de stand van de bestekset. “ U bent de dagwinnaar.

                                            Wij vonden uw zin 'messcherp' gevonden.”

Libelle Zomerweek 1

Met twee gewonnen toegangsbewijzen en een enthousiaste moeder gaat het eindelijk gebeuren.
Ik ben op weg naar de Zomerweek van Libelle.

De Libelle Zomerweek is een huishoudbeurs op het strand. Compleet met de bijbehorende boodschappenkarretjes.

Nu we hier toch zijn maken we er maar het beste van.
We luisteren naar verkopers over Beemster graskaas, het astmafonds en the art of living.
We kijken naar kleding, schoenen, sieraden en nog meer kleding.
En we doen mee aan een aantal van de vele prijsvragen. We schieten een voetbal door een gat.
Daarbij krijgen we te horen dat vrouwen dit over het algemeen een stuk beter doen dan mannen, maar dit terzijde.

We raden hoeveel strandspeeltjes er in een strandtas zitten.

We kunnen een sleutel op een fiets proberen en we gaan samen op de foto.

Een beetje gênant, dat wel, maar zó leuk als aandenken.

Zijn er ook nog interessante prijsvragen op de Libelle Zomerweek te vinden?
Jazeker. De eerste slagzinactie zie ik al vrij snel.  Er wordt elke dag een bestekset weggegeven.

Tijdens een kopje koffie probeer ik de zin af te maken, maar dat is toch lastig. Ik stop de flyers in mijn tas. Aan het eind van de dag zie ik dat er twee wasmachines worden weggegeven met opnieuw een slagzin. Joepie!! Ik koop onmiddellijk de doekjes ter voorkoming van het doorlopen van kleuren en ook deze flyers neem ik mee.

We hebben het gehad. Het is warm en erg druk. Bij de uitgang krijgen we ook nog een gouden tas met allerlei reclamemateriaal in onze handen gedrukt.
Conclusie: Ik heb veel dingen gekocht die ik niet echt nodig had, maar het is een leuke dag geweest.

De vraag die ik de komende dagen moet zien te beantwoorden is de volgende: Ga ik terug?
Ga ik terug om een bestekset en een wasmachine te winnen?
Laat ik eerst maar eens proberen een paar leuke zinnen te fabriceren.
Ik heb nog 3 dagen.

Wordt vervolgd.